«Γκράφιτι» και ζωγραφιές στους τοίχους: Τρόπος έκφρασης, αντίδραση προς την κοινωνία, ή… τέχνη; Όλο και περισσότεροι νέοι τα τελευταία χρόνια αποκτούν τη συνήθεια να ζωγραφίζουν στους τοίχους και σε κάθε επίπεδη επιφάνεια που υπάρχει μέσα στην πόλη.
Ο Αλέξανδρος Αδαμίδης, είναι ένα παιδί που τον έχει κερδίσει η τέχνη του δρόμου όπως τη χαρακτηρίζει. «Μακάρι να μπορούσαν όλα τα κτίρια να ήταν γεμάτα ζωγραφιές και συνθήματα, γιατί έτσι αποκτούν ζωή και εκφράζονται», υποστηρίζει ο ίδιος.
Σε πολύ μικρή ηλικία θαύμαζε τις ζωγραφιές που υπήρχαν στον τοίχο του σχολείου που βρισκόταν απέναντι από το σπίτι του. Η πρώτη του επαφή με την τέχνη των δρόμων, ήταν όταν για πρώτη φορά έπιασε στα χέρια του ένα σπρέι και σχημάτισε μία φράση σε στυλ «γκράφιτι». Ούτε ο ίδιος θυμάται πλέον τι είχε γράψει. «Ήταν κάτι πολύ αυθόρμητο», αναφέρει. «Εκείνη την εποχή γενικότερα είχα την ανάγκη να εκφράσω πράγματα προς τα έξω. Ουσιαστικά με αυτό έχει να κάνει το γκράφιτι, να δείχνει πως οι δρόμοι είναι σαν μία ζωντανή γκαλερί, στους οποίους εκφράζεσαι σαν καλλιτέχνης πάνω στον καμβά».
Η πρώτη του επαφή με την εναλλακτική αυτή τέχνη, ήταν το πάτημα για να συνεχίσει την αναζήτηση για κάτι διαφορετικό πέρα από τα στερεότυπα. «Τα πρώτα μου βήματα είχαν να κάνουν με την τάση που έχουν οι περισσότεροι έφηβοι να «επαναστατούν». Παράλληλα είχα αρχίσει να καλλιεργώ και τη ζωγραφική πέρα από το γκράφιτι. Τελικά η αλλαγή που έκανα από τα γκράφιτι σε ζωγραφιές έγινε μετά από πολύ καιρό απραξίας, ψάχνοντας γενικότερα να βρω, άλλα πράγματα που να μην έχουν σχέση τόσο πολύ με τη συγκεκριμένη τέχνη. Πράγματα πιο προσωπικά. Αυτό που κατάλαβα τελικά είναι πως δεν παίζει ρόλο το μέσω με το οποίο ζωγραφίζεις, είτε αυτό είναι σπρέι, είτε είναι πινέλο, είτε οτιδήποτε άλλο, αλλά ούτε και που ζωγραφίζεται. Δεν πρέπει να υπάρχει περιορισμός».
Η περιέργεια του για την εναλλακτική ζωγραφική, μετατράπηκε σε αγάπη για αυτήν και η αγάπη έγινε για τον Αλέξανδρο επιστήμη. «Επειδή οτιδήποτε έχει να κάνει με τις γραφικές τέχνες και το σχέδιο ήθελα να το ψάξω και να το μελετήσω. Ασχολήθηκα με την γραφιστική και γενικότερα με τις γραφικές τέχνες. Τελείωσα ΤΕΕ γραφικών τεχνών και αργότερα έδωσα εξετάσεις και πέρασα στη σχολή καλών τεχνών. Μόλις πάρω το πτυχίου μου σκέφτομαι για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό πάνω σε καινούργια μέσα όπως βίντεο και ψηφιακά μέσα», προσθέτει.
Πόσο διαδεδομένη είναι η τέχνη των δρόμων στην Ελλάδα και πως τη βλέπουν γενικότερα οι πολίτες;
Πολλοί είναι όμως και αυτοί που δεν βλέπουν τη ζωγραφική στους τοίχους σαν τέχνη, αλλά σαν άλλο ένα άσχημο «χόμπι» της νεολαίας. «Με το νέο "χόμπι" της νεολαίας μας, το βάψιμο κάθε επίπεδης και μη επιφάνειας, οδικών πινακίδων, μνημείων, δημοσίων κτιρίων, σχολείων, αθλητικών χώρων κ.α. με σπρεϊ και κάθε είδους μπογιά. Αυτό είναι ωμός βανδαλισμός. Φοβούμαι πως όταν αυτά τα παιδιά γίνουν μεθαύριο γονείς όχι μόνο δεν θα εμποδίσουν (με σωστή διαπαιδαγώγηση υποτίθεται) τα δικά τους παιδιά αλλά απεναντίας θα τους μεταλαμπαδεύσουν αυτό το "χόμπι"» τονίζει ο Στέφανος Διαμ.
Τι λένε όμως οι ψυχολόγοι για αυτόν τον τρόπο έκφρασης των νέων; Ο ψυχολόγος Γιώργος Πιπερόπουλος αναφέρει «Αυτό που τώρα ζούμε στην πατρίδα μας, το έζησα πριν μερικές δεκαετίες σε Νέα Υόρκη και Βοστόνη, όταν οι επαναστατημένοι νεολαίοι, της Αμερικής που αντιτάχθηκαν στον πόλεμο του Βιετνάμ, στον πρόεδρο Νίξον και τα καμώματά του, εξέφρασαν την αντίρρηση τους με καλλιτεχνικά και αισθητικά πιστικό τρόπο, στα δημόσια κτίρια. Στη συνέχεια όταν τα πράγματα ξέφυγαν από τον αυθορμητισμό την ελεύθερη έκφραση και την κατάχρηση αντιρρήσεων για να μην εξωραϊστεί το "γκράφιτι" των δημόσιων χώρων, δήμαρχοι των αμερικανικών πόλεων αλλά και διευθυντές διάσημων μετρό όπως της νέας Υόρκης και της Βοστόνης, κάλεσαν τα παιδιά να φιλοτεχνήσουν τους τοίχους και να εκφραστούν με δημιουργικότητα και ευπρέπεια. Πιστεύω ότι στην πατρίδα μας θα περάσουμε το στάδιο της αυθεντικής αλλά και ωμής έκφρασης και εύχομαι όταν μπούμε στο στάδιο της χυδαιότητας κάποιοι φωτισμένοι πολιτικοί μας, να καλέσουν τα παιδιά να εκφραστούν σωστά και όχι προσβλητικά».
